We hebben het zwaar

25 juli 2011 Geachte lezer,
U moet weten dat Horta, de place to be is voor alles wat zeilt. Het hoort helemaal thuis in het rijtje Antiuqe, Bora Bora, Papete en Terschelling.
Daarbij is de Hotspot, Cafe Sport, een onoogelijk cafe waar alles wat zeilt samen komt. En dat al sinds 1918, drie generaties lang. De sfeer is altijd fantastisch, de organisatie is er op gerichtde jachten te helpen met allerlei hulp. Van bevallingen tot postkantoor, ze zijn er voor alles. Niet dat wij nog iets nodig hebben maar toch.
Doordat wij een extra gang naar Punta etc, hebben gemaakt was het officiele ontvangst met statie portret van het flotielje reeds geschied. Dus dan maar op eigen benen daar naar toe. Zaterdagavond vieren. Herman en Annet kwamen we op de stoep tegen die ons uitnodigden voor een drankje. Zo werd het toch nog gezellig en laat.
Dat Cafe Sport is zo’n business dat je ook minstens een polo, T shirt of iets anders met logo mee, moet nemen. Anders kun je niet bewijzen dat je er geweest ben. Net Ronje Texel.
In Horta is iedereen van het flottieltje druk in de weer met bemanning wisselingen en voorbereidingen voor de overtocht naar Zuid Engeland, die voor ons ligt. Weerkaarten worden reeds in de gaten gehouden en bediscuseerd. Kortweg de spanning stijgt. Vandaag is er weer een hoop jeugd naar Brussel en Amsterdam gevlogen.
Aan het eind van deze dag hebben we de beschikking over een auto, kunnen we de lokale supermarkt eens plunderen. Ook als is er vrijwel niets te krijgen we hebben nog genoeg eten om heen en weer te varen.
Hierover gesproken, vanmorgen werd het mooi weer wat aanleiding voor schipper en Co was om de Marina te verlaten en voor het strand van Horta voor anker te gaan. Het water is zo’n 25 �C dus in now time lagen we in het water te spartelen. Snorkeltje op, je kijkt zo een meter of 10 weg, een mooie gelegenheid om ook de boot eens aan de buitenkant schoon te maken. Ondanks de antifouling komt er een dun groen laagje op de romp van de Aurora. Ook hadden we een vislijn aan het roer hangen. Het was niet een van onszelf. Och altijd beter als een duiker.
Zo glijden de dagen aan ons voorbij. Wat hebben we het zwaar.

26-7
Gisteren hebben we tegen het eind van de middag die auto opgehaald. Gelijk maar eens een tocht over het eiland ingezet. Je moet bedenken dat ook hier is een 40 kilomater lange kustweg de enige goed geasfalteerde weg op het eiland. Alle andere wegen, bijvoorbeeld de weg naar de krater van de vulkaan, midden op het eiland, varieerd van een makkedam weg tot stukjes gerepareerd asphalt. De auto hebben hier het zwaar te verduren. Maar goed dat is niet ons probleem.
Via een restaurant met uitzicht op de oceaan, je hebt hier altijd uitzicht op de oceaan, kwamen we in het donker weer bij de Marina aan. Vandaag wilden we al bijtijds op weg naar de krater want vaak zien we dat die s’ochtends en s ‘avonds uit de wolken zijn. Zo geschiede dat wij reeds om tien uur over het randje van de berg, de krater in konden kijken.
We wilden ook nog een bezoek brengen aan een vulkaan welke in 1957 en 1958 een eiland gevormd heeft voor de kust welke ook uiteindelijk weer vast aan de kust is komen te zitten. Het meest verbazing werkkende was wel dat de bodem nog vrijwel niet begroeid is, en deze zelfs nog warm is.
Argwanend als we dan zijn hebben we zelfs nog zo’n 5 cm in de grond gegraven om uit te sluiten dat dit door de zon komt.
Na de middag de auto gebruikt om de voorraden weer aan te vullen of te wel twee karren vol boodschappen uit de lokale super gehaald.
Omdat het warm weer was hebben we nog even de boot genomen om naar Playa de Horta tre varen om een lekkere duik te nemen.
Op enig moment hoorden we wel van af de kant een auto van de maritieme politie zijn sirene en via een luidspreker werd er wat geroepen maar wij dachten dat een en ander was voor iemand welke op een rots stond te vissen. Die ging uiteindelijk ook weg.
Komt na een uur een boot van de Maritieme politie de baai binnen varen. We hadden gelijk het gevoel; Dat wordt controle. De aandacht werd in eerste instantie gericht op een Azoraan. Wij waren toch voornemens weer terug te gaan naar de Marina dus rustig de boel opgeruimd, anker eruit en weg gevaren. Binnen een halve mijl waren ze langszij. We hadden 200 meter in plaats van 300 meter van het strand gelegen. Een zeer ernstig vergrijp. Of we die auto niet gehoord hadden en hadden we de oproep op de VHF niet gehoord. Maar zoals u weet, als hetop je eruit kletsen aankomt zijn er weinig beter als de schipper, dus liep dit ook weer met een sisser af en toch heerlijk gezwommen. Morgen het niet nogmaals proberen want dat loopt niet goed af.
En op de weg terug zagen we ineens iets wat spuit, op zo’n 2 mijl afstand. Nog die kant opgevaren maar verder niets bijzonders gezien. We hadden ook wel weer genoeg in een dag meegemaakt.

Aurora