Atlantische oversteek

Atlantische overtocht.
Woensdag 3 augustus 2011
Dit is de 4e dag van de oversteek naar Falmouth. Van die vier dagen hebben we er 2 gehad met windkracht 5 tot 7, gelukkig wel uit de goede hoek, zodat we wel erg hard opgeschoten zijn, maar niet bepaald confortabel gezeild hebben. Ook nu varen we dubbel gereefd op het grootzeil met een puntje fok en lopen we in een kleine zes Bfr ook met ongeveer 6 knopen voor de golven weg. Gelukkig blazen zowel de wind als de golven de goede kant op.
Maar laten we met het vertrek Horta beginnen. Zaterdagmiddag allemaal op pad, zonnig hoog aan de wind, prachtig zeilweer. Het kwam beter uit om onder Grasioso i.p.v. de geplande bovenlangs, onderlangs te varen waardoor we de zaak beter konden bezeilen. Nog even naar de familie en vrienden gebeld en bij een van die momenten zagen we een walvis spuiten. Zo waren we dus zaterdagavond nog aan het site see-en. Zondag zouden we een ruim windje krijgen welke zou toenemen tot een kleine 5 ook weer uit de goede hoek, dus gas erop. In de nacht van zondag op maandag hebben we ook nog een tijdje met 7 Bfr mogen spelen. Het zout water spoelde af en toe over de gehele boot. Alles was zout. Van slapen komt dan niet zoveel en we hadden ons wacht systeem varanderd naar 2 uur op 2 uur af in de hoop wat minder vermoeid te worden.
Harde wind duurt zelden langer als 24 uur dus konden we ook weer bijslapen op de maandag en zelfs nog een deel van de dinsdag. En vannacht hadden we weer een tijdje 6 Bfr. Wat nu zachtjes aan het afbouwen is naar een 3 a 4. Als ik het zo lees begrijpt u dat wind alles betekent voor ons. De Aurora loopt als de brandweer met een halve wind van 4 Bfr. Zowel er onder als er boven gaat het minder. Op dit traject is dat gelukkig regelmatig het geval.
We hebben in dit flotielje elke zes uur marifoon contact waarbij we elkaar op de hoogte houden van ons wel en wee en de afstand tot een waypoint aan elkaar door geven. Het bereik is in de regel beperkt tot 20 mijl, als de omstandigheden goed zijn soms 25 mijl, maar dan houd het ook wel op.
Op zo’n oversteek lopen de schepen toch uit elkaar en gaan we gezamelijk een netwerkwerk bouwen en berichten doorgeven zodat toch de gehele vloot weet waar wie zit en op de hoogte gehouden wordt van de up’s en down. We kunnen elkaar dan ook nog met raad en soms daad terzijde staan.
Nu heeft de Fortuna een probleem met het controle paneel van motor waardaar de motor niet op de normale wijze te starten is. Geen motor betekent op termijn geen stroom meer. Die wordt nu door allerlei suggesties geholpen. Zet het geen zoden aan de dijk dan toch in iedergeval morele steun. Wetende dat je niet alleen ben is ook erg belangrijk. Is toch een voordeel van zo’n flotielje. Gezamelijk krijgen we iedereen wel thuis.
Vrijdag 4 augustus.
Hedenmorgen rond tien uur melden Paul van de Shaula, onze flotielje Capten, dat hij een extra briefing wilden houden. Omdat er maar 4 schepen waaronder wij direct contact hadden moest heel het bovengenoemde systeem van stal gehaald worden voordat iedereen geinformeerd kan worden.
Wat is het geval; Areolus, de god van de wind en in dit geval ook nog een Ierse komt met een diepe depressie onze kant op. Als we geen actie zouden ondernemen zouden we zondagmorgen geconfronteerd worden met windkracht 8. Omdat we dan ook weer net het continentale plat opschuiven komen de golven zo hoog dat je er echt niet meer overheen kan kijken, dwz meer dan 4 mtr. Daar wil je niet zitten met dat soort omstandigheden. Het gevolg is dan ook dat het gehele flotielje de steven heeft gewend richting La Coruña; Noord Spanje. Voorons betekent dat wat terug varen t.o.v. van waar we uiteindelijk naar toe moeten. Daar zullen we dan zondag aankomen en eventueel de storm afwachten.
Het ging ook te mooi. We liepen al meer dan een halve dag voor op het schema en dat had een dag geworden in Falmouth. ¨Shit happens¨ zoals de Ieren zeggen.
Indien de depressie toch nog besluit zijn koers drastisch te verleggen kunnen we altijd weer een meer noordelijke koers gaan varen. We zien dan wel waar we uitkomen.Brest hebben we ook nog niet bekeken, lijkt ons wel leuk.
Het logistieke plaatje wordt op deze manier wel een nachtmerrie. Straks staan er opstappers in Zuid Engeland. Komen we er helemaal niet.
Sommige hebben natuurlijk het ticket al op zak. Binnenkort op marktplaats.
Ook komt nu op tijd terug zijn onder druk. Je kan in 12 dagen van La Coruña in Nederland komen maar dan moet er niet teveel tegen zitten. Zullen de collega’s leuk vinden.
We zullen zien.
Zaterdag 6 augustus 160 mijl van La Coruña.

De wet van behoud van (een beetje) ellende is ook weer voor ons van toepassing. Om in La Coruña te komen hadden we nog te maken met een kleine felle depressie die ook tracht in de Golf van Biscaje te komen. Uiteraard was ons dat bekend dank zij de zegeningen van weerkaarten en sateliet telefoons. Gistermorgen om deze tijd voeren we op de motor omdat er totaal geen wind was. We wisten exact waar wij in de baan van deze depressie kwamen dus ook exact uit welke richting en hoe hard de wind ging blazen. In die zin was het wel interressant want dit was er een volgens het boekje. We konden precies bepalen wanneer het warmte front en het bijbehorend koude front ons zou passeren. Zonder in een cursus meteorologie te vervallen, het klopte exact. Zo was het verstandig om gistermiddag niet te hard te varen, de rakker ging voor ons langs, om daarna weer optimaal gebruik er van te maken. Om 17.00 uur hapy hour met de bleus brothers over de VHF geopend, je verzint wat op zo’n oversteek.
Dat optimaal gebruik is niet bepaald confrontabel. Vannacht gingen we met 8 tot 10 knopen (ongehoorde snelheden voor de Aurora) onder tweede rif en klein fokje over de golven. Er stond ook wel een windkracht 7. Maar goed dat het donker was. Kon je niet altijd zien hoe hoog ze waren. We werden in ieder geval weer alle kanten opgesmeten en het aantal blauwe plekken is weer quadratisch toegenomen. Van slapen komt uiteraard niets. Je moet het gewoon uitzitten want je weet dat het ook weer overgaat.
En last but not least, we zitten met vier schepen bij elkaar zodat we ook morele steun aan elkaar hebben. Verder loop je gewoon voor de golven en wind weg. Dat corrigeren we dan wel weer later.
We lopen ok weer s’nachts in lange broek. Aan de sokken ben ik nog niet toe, maar ik denk dat dit ook niet lang op zicht laat wachten. Shit happens.
Vandaag zullen we vooral besteden aan het inhalen van slaap. De schipper heeft de afgelopen 24 uur maar een paar uurtjes gesprokkeld en met Co is het niet veel beter. Misschien het dubbele maar twee keer niks is nog steeds niks. Die kan daar slecht tegen. De wind neemt af en de zee zal wel inzakken.
De boot heeft zich fantastisch gehouden. Onder ruime wind is hij niet bij te houden met het gevolg dat we vannacht in een paar uur tijd zo’n 10 mijl van de rest van de groep zijn afgedwaald. Vandaag maar eens zien weer terug te komen. We hebben nog VHF contact dus dat zal wel gaan. Er kraakt of piept niets. Wel hadden we een kat achter een schot zitten welke zachtjes miauwde. Vanmorgen ontdekt dat dit werd veroorzaakt door een handdoek ring in de badkamer welke met de golven mee bewoog.
We krijgen zojuist een SMS tje van een vriendin van ons welke ook aan boord van de Juanita heeft gezeten en ook weet dat we uitwijken naar La Coruña. Dat doet je goed.
Tot later.

Zondag 7 augustus.
Vannacht kruisten we de “shipping lanes” van de schepen welke vanuit het zuiden naar NW Europa bewegen en omgekeerd. Wij moeten om in La Coruña te komen daar recht doorheen. Op enig moment hadden we 23 koerskruisende schepen op het plotterscherm staan. De schipper je weg hier tussen door vinden wel leuk. Het was drukker als ik ooit bij de monding van de Waterweg gezien heb.
In 4 uur waren we er doorheen, de wind trekt weer aan en we zetten weer een rif. Officieel varen we weer in de Golf van Biskaye en we worden gelijk ontvangen door dolfijnen. Mooi is dat. Zowel de grote tuimelaar als de kleinere Biscaje versie.
Rond de middag liepen we La Coruña aan. Het ontvangst door collega’s is dan ook werkelijk fantastisch. Er wordt getoeterd en vele handen pakken de touwtjes aan om het schip vast te leggen. De verhalen uitgewisseld en herrinneringen opgehaald.
De schipper had op de Atlantic een paar dagen geleden al geroepen dat we zondagavond met zijn allen moesten gaan eten, met het gevolg dat we om 20.00 uur met een hongerige blik in de ogen, een baard van drie dagen op de kin en enigzins shabby gekleed naar het Maria Pita plein trok. De meeste restaurant zijn niet bepaald groot en als je dan met 17 man even langs komt breekt er toch een lichte paniek uit. Gelijk de tent vol. In ieder geval alles kwam recht en de maag gevuld.
Vandaag de website bijwerken, de boot schoonmaken, was draaien en nog wat meer kleine klusjes.
Het lijkt misschien wel dat dit soort “gewone”zaken niet tot ons bestaan horen maar dat is niet het geval.
Tot later.