Overocht naar de Azoires

10 juli 2011. 36 51’ 48” N; 19 12’ 52 W.
Geachte lezer.
We zijn nu bezig met de overtocht naar de Azoren en het moet gezegd worden, dat valt niet mee.
Nadat we woensdagmorgen met een een matig noorden windje de Taag af denderden, 3 knopen stroom mee, stond er, toen we eenmaal op de Oceaan waren, een een windkracht 5 en was de deining zo hoog dat je er in de kuip staand, niet overheen kan kijken. Daar bovenop de windgolven,met als resultante een zeer bewegelijk schip. En daar wordt je moe van. De golven en deining komen dan wel dwars in maar af en toe maak je toch een schuiver dat je alles nodig heb om overeind te blijven.
Onze strategie is om eerder te weinig dan te veel zeil te hebben wat dan wel ten koste gaat van de snelheid maar confort verhogend is. We moeten het uiteindelijk wel vol houden. Het gevolg was wel dat de alle schepen nu uit het zicht verdwenen zijn en we alleen op die grote Oceaan varen.
Wel kom je af en toe een containerschip of anderzins op de AIS tegen maar na de laatste dagen hebben we geen beroeps meer gezien. Je raakt uit de standaard scheepvaart routes.
De donderdag was het zelfde als woensdag. Slapen ging moeizaam en schipper en Co begonnen wat katterig te worden.
De vrijdag draaide de wind meer naar het noordwesten,niet zo gunstig als je naar het westen moet waardoor we gedwongen werden een meer zuidelijkere koers te gaan varen. We zoeken dan een koers waarbij Auroro het prettigst op de golven ligt en ook nog een beetje snelheid maakt. Zaterdag het zelfde laken een pak met dit verschil dat de deining aanmerkelijk was afgenomen (2 meter) maar ook nog steeds schuin van voren inkomt. Ook was het een stuk warmer als vooraf gaande dagen. Zonnen! Wel worden we geplaagd met wolkenvelden. Soms zelfs s’nachts een beetje regen.
Met die zuidwestelijke koers zijn we aardig van de directe lijn Lisabon – San Miguel geraakt. Wij niet alleen, de gehele vloot. Tot voor gisteren hadden we nog VHF contact met een ander schip maar vandaag lukt dat niet meer. Daarom de Shaula maar eens per sateliet gebeld en het laatste weerbericht uitgewisseld.
Inmiddels zijn we 90 mijl van de directe lijn afgeweken waardoor we vanaf vanmorgen ,op de motor recht op ons doel af stomen. Anders wordt het te gek. Dat is ook recht tegen de golven en de wind in waardoor de voortgang beperkt is tot 4,5 knoop. Vanavond moet de wind weer naar het noorden draaien en om daarna zelfs naar het noordoosten te draaien. Dat is gunstig om San Miguel te bereiken. Aan bord gaat alles zijn gangetje.
Bert van de Katharos zei nog de avond voor vertrek dat vertrek en aankomen erg leuk is maar dat er tussen alleen maar ellende zit. Zo ervaren we het niet maar een zekere vorm van uitzitten is het wel. De wereld omroep met radio Tour de France schalt door het schip, geeft een gevoel van niet alleen zijn. Af en toe komt er een Skoua ( een zeevogel) voorbij, misschien is het altijd dezelfde, dat kan ik niet zien, maar voor de rest is de zee leeg. Geen dolfijnen of andere vissen. Jammer.
Morgen verder.

11 juli 01.00,
De rest van de dag tegen de golven in liggen boksen. Tegen de avond hadden we deining uit het noordwesten en windgolven uit het west. We moesten vaart minderen omdat AURORA zulke klappen op het water maakte dat je er bang van werd. Als je je over het schip beweegt is het eerst vastpakken en dan pas een stap zetten. Het moge duidelijk zijn dit vinden we niet leuk maar ik weet dat het er ook bij kan horen. Door gebrek aan wind uit de goede richting zijn we 45 mijl van onze koerslijn afgeweken en zitten we er op te wachten dat de wind naar het noorden gaat ruimen. Afwachten maar.
Dinsdag 12 juli 37 34’ 4” N; 24 40’ 9” W
Land in zicht. San Miguel komt op zo’n 20 mijl afstand uit de (lichte) nevelen te voorschijn. Fantastisch en precies op het tijdstip dat ik gedacht had.
Ik zal de draad weer oppakken. De wind ging inderdaad naar het noorden eerder wat aarzelend maar zondagavond konden we al motorzeilend weer wat hoogte winnen. Ook gisteren was er een gestaagde 15 knopen noorden wind zodat wel lekker opschoten in de goede richting. Met de avond draaide de wind door naar het noordoosten en trok zelfs aan tot af een toe een windkracht 6. Omdat we die schuin op het schip hadden staan gingen we echt opschieten, met het gevolg dat de Co-schipper hedenavond van haar kokstaak is ontheven want we gaan op de wal eten. (Maar goed ook want veel eten hebben we ook niet meer aan boord Een uur of vier vanmiddag zijn we binnen.

Even iets over deze Co-schipper en andere Co-schippers in het algemeen. Als schipper mogen wij God op onze blote knietjes danken dat ze bestaan. Ga er maar aan staan. In oktober vorig jaar wordt je geconfronteerd met de opmerking ; “Wat zou je er van denken als we op vakantie gaan naar de Azoren” Co denkt nog per vliegtuig; Nee op eigen kiel. Op dat moment waren we nooit verder weg geweest als de Oostzee of Zuid Engeland en had Co ook niet bepaald veel zeil ervaring, wel veel meezeil ervaring. Dan wordt er stevig deel van het huishoudbudget besteed aan het schip in perfecte staat brengen, worden weekenden opgeofferd aan cursussen, ga je kopje onder bij de sea survival training, neem nog extra zeiltraiing in ee klein bootje, kortweg allemaal dingen die je normaliter niet zou doen. Dan wordt je eind mei in Vlissingen ingeladen en wordt gelijk geconfronteerd met allerlij slecht weer, harde wind op de kop, nachten doorzeilen of het niets is. Dit schip zeilt nu al 6 weken over bakboord boeg. Ik weet niet of hij het ook over stuurboord boeg kan. Dan volgt pas echt een prachtige periode na La Coruna en zo langs Galicie met echt vakantie gevoel, om vanuit Lissabon aan een 7 daagse Bull riding te beginnen. Ondertussen moet je ook voor de maaltijden zorgen, de schipper ten dienste staan, je wacht draaien, enz.
En je moet het ook nog leuk vinden. PETJE AF, voor alle Co’s van dit flotielje, voor Milly, voor Ali, voor Ellen,Anja en Sabine, Martine, Ria, Marjolein, Eliane en Janneke. En dat allemaal voor dat ene doel “De Azoren bereiken”. En dat is nu gelukt. Als schipper zal ik haar maar verwennen want dat heeft ze beslist verdient.