Houston, we have a problem

Geachte lezer. We hebben een probleem. Sinds onze bedevaart is reeds een deel van onze wensen in vervulling gegaan n.m. dat we mooier weer wilden. Waarschijnlijk toch wat te nadrukkelijk de heilige Jacobus om mooi weer gevraagd, want de avond, de dag na het indienen van het verzoek brak s’avonds de zon door, was het hele flotielje voor anker gegaan aan de andere kant van de baai, met de tender naar de kant, voorzien van een grote tas met hapjes en drankjes om spontaan een steigerborrel te hebben in het sfeerrijke dorpje Muros. (dat is nog eens een zin).
De dag erna prachtig gezeild naar Saxenxo, een mondaine Spaanse jachthaven. Voor de zeilers onder u, tevens de thuisbasis van het Telefonica team welke deelnam aan de Laatste Volvo Ocean race. Men heeft er toen twee gebouwd, de Telefonica Blac en de Blue. De Black is op de Atlantische oceaan gezonken de Blue ligt er nog steeds. Interressant om zo’n race bak eens van dichtbij te bekijken.
Om een of andere redenen hadden alle vrouwelijke co-schippers via de VHF afgesproken om s’avonds eens gezamelijk, onder aanvoering van Friese Ali ,Noord Hollandse Milly en Zuid Hollandse Marjolijn een praatgroep te houden. Wat krijgen we nu; muiterij, hun onvrede met de trip, schiper, weer of wat al niet meer kanalizeren. Menig schipper zag een en ander met angst en beven tegemoet. Komt het doel, de Azoren op de tocht? Van de weeromstuit wisten de schippers niet veel anders te doen dan ook maar een biertje te gaan halen. Waren uiteraard veel eerder thuis als de dames. Zo gaat dat dan.
En na buiten de melding, het was heel gezellig geweest werd deze schipper in het ongewisse gelaten.Gelukkig was bij vertrek de bemanning nog steeds paraat. Zo kon het dan ook gebeuren dat we via een Grosse haffenrundfart door de Ria de Pontevedra, met weinig wind en in de blakende zon naar de Playa de Hermosos Hombre voerden. Daar had meer dan de helft besloten die dag voor anker te gaan.
Er zullen ongetwijfeld mooier plaatsen op de wereld zijn maar deze plaats hoort zeker in de top tien. Op honderd meter van het strand het anker erin, de buitenboord motor op de tender en zo kon het gebeuren dat schipper en Co om een uur of drie languit op het strand lagen. Wel een apart strand want iedereen had die dag zijn badpak of zwembroek thuis gelaten. Hadden die Spanjaarden in het kader van een feestdag zeker masaal afgesproken. Enfin, laten we ons dan maar aanpassen. Het water was wat fris 19C, de vrouwen meestal mooi, de palmen ruisten, de branding liep murmelend op het strand te pletter, het strand van mooi kwartszand, de schelpen ruim aanwezig en ging de zon langzaam onder. Hosanna voor de Tender die de nodige versnaperingen naar het strand vervoert. Halverwege de dag aan de de rest van het flotielje nog maar eens gemeld dat we hoogstwaarschijnlijk pas heel laat of die dag helemaal niet meer in Bayones, de geplande haven aan zouden komen. Blijken dat inmiddels tien andere schippers ook bedacht te hebben. Of het door het weer , de Hermosos Pechos of anderzins kwam weet ik niet maar s ‘nachts lagen we met tien hollandse schepen, zeker zoveel Spanjaarden op een van de meest idillische plaatsen van deze trip voor anker.
De volgende ochtend, 9 uur, thermometer op 32 C. Een vriendelijk windje vanaf het land welke allerlij geuren aanvoert. Beste lezer, dan inspireerd dat niet om onze memoires te schrijven.
Om tien uur vertrok de Tender weer naar het strand, ruim voorzien van water en zonnebrandcreme. Zo kan een bemanning de vermoeienissen van de zee wel vergeten. Rond de middag werd het te warm en toch maar besloten de geneugten van Bayones op te zoeken. Aan boord hebben wij een zeiltje over de kuip staan( zo ’n ding heet BIMINI) en dat wordt zo langzamerhand een van de meest gewaardeerde attributen aan boord.
Bayones is leuk, bruist op zaterdagavond, barst van de terrasjes en restaurantjes en verdient eigenlijk om nog eens terug te keren. Dat geld eigenlijk voor geheel Gallicia.
Maar goed ons doel roept, dus zondag weer verder, nu naar Portugal. Er was een mooie tocht gepland, zo’n twee mijl langs de kust. Daar en tegen komen we een half uur na vertrek in dichte tot zeer dichte terecht, varen we een mijnenveld van visboeitjes in, af en toe duikt er een andere Ocean peole op uit de mist en hebben pas weer wat anders dan een grijze deken gezien, toen we hier de haven binnen voerden.
Die visboeitjes is een verhaal appart.
De boeitjes zelf is niet het probleem . Ze zijn klein, van piepschuim met soms een vlagetje aan een stuk betonijzer erop . Veelal hangt er een kreeftenkooi aan en de lijn naar de boei gaat recht naar beneden. Nu hebben de meestje Ocean People schepen achterop een stuk brons hangen wat gek is op touwtjes en ze graag vangt. Niet zo’n goed idee want dan loopt de motor toch echt vast en worden er mogelijk allerlij dingen stuk getrokken die je niet stuk getrokken wil hebben.
Als je zeilt heb je dat gevaar minder want dan sluit de schroef zich als een tulp. Achter het roer of de kiel blijft zo’n lijn niet zo snel hangen.

En nu liggen we dus in Portugal. Prachtige plaats.Goed gerepareerd en geconcerveerd met behulp van Europese subsidie. In het volgende verslag zullen we hier de draad weer oppakken.

AURORA.