Krûkels.

Beste lezer. Om de Co-schipper gemotiveerd te houden na de zware ontberingen in de Golf van Biskaye moest ik een diner-for-two beloven. Degene die mijn zuinige achtergrond kennen een hele grote investering.
Nu zijn de Galiciers, de Chinesen van Europa en eten ook alles wat loopt, kruipt, zwemt of zelfs doodstil in het water zit. Gezien de Atlatische Ocean als buur zult u begrijpen dat de keuze in vis en schaaldier restaurantjes groot is. Daarnaast heeft men hier de gewoonte een echte siesta te houden met het gevolg dat de restaurants pas s’avonds om 22.00 enige clandisie krijgen.
Voor een echte hollandse jongen even wennen, maar een goed excuse om happy hour niet een maar wel drie uur te laten duren.
Zo is het dan ook gebeurdt dat wij ons omstreeks 21.30 richting down tow begaven om ons de geneugten van de Galisische keuken aan te laten leunen.
Nu is het Spaans van de schipper beperkt tot Serveca, Barcelona en wat andere worden die ik omwille van het feit dat dit verslag geschikt moet zijn voor alle leeftijden, hier niet zal fumeren.

Gelukkig hadden de meeste restauants wel een specialiteit welke rijkelijk voorzien is van plaatjes. De visueel ingestelde mens komt volledig aan zijn trekken. Er werd gekozen, lekker buiten op de straat, een ober met het gewicht van een 100+ en niet groter als 1,60 meter spoede met een gang waar Carl Leeuwis in zijn beste dagen jaloers op zou zijn geweest, naar achteren om onze bestelling aan de keuken door te geven.
Het voorgerecht kwam razend snel. De Co-Schipper trok wit weg. Wat wil het feit, daar op een klein bordje lagen zo’n twaalf krûkels aangevuld met wat garnaaltjes.
Voor wie niet weet wat krûkels zijn, (deniet Zeeuwen onder de lezers denk ik zo). Krûkels zijn kleine zeeslakken,eetbaar en worden in water gekookt. Met een naald haal je beestje uit zijn schelp om de vervolgens smakelijk te verorberen.
Sinds de schipper zo,n 35 jaar geleden eens besloot die zelf te rapen en te koken, heeft de de Co-schipper hier een trauma van het zuiverste soort aan over gehouden. En uitgesproken op een motivatie dineetje beginnen we met krûkels.
Het moet gezegd worden, ze hield zich dapper, ook dankzij de hulp van de lekkere Vino Blanco en de paar garnaaltje.
Het hoofdgerecht was een grote schaal vol met Krab, Lagoustines, mossels, gamba’s en andere scheldieren. Als bijpassend gereedschap werd een uit zijn krachten gegroeide punttang verstrekt, want een krab geeft niet zomaar zijn vlees weg. Die schaal moet letterlijk kapot gedrukt worden om bij de inhoud te komen. Allemaal wel erg smakelijk.
Terug in de haven hoorden we al een hoop kabaal van de Juanita. Daar was het happy Hour een beetje opgerekt tot een uur of zes. De bemanning van de Contentessa was ook weer uitgeslapen en daar de schipper een heleboel liedjes kent om te spelen op zijn banjo en een bemanningslid zich deelnemer noemt van een shantykoor genaamd; Het hoeft niet mooi te zijn als het maar hard is, was het maar goed dat we een aantal steigers voor ons zelf hebben.
Aurora.